ARCHITEKT Natalia Prabucka

Nasza oferta to projekty:

• domów jednorodzinnych, bliźniaczych, wielopokoleniowych, wielorodzinnych;
  
• zakładów przemysłowych;
  
• lokali usługowych , gastronomicznych, handlowych;
  
• hoteli i pensjonatów;
  
• garaży;
  
• budynków gospodarczych, magazynowych
  
• dla potrzeb rolnictwa, inwentarskie, magazynowe;
  
• docieplenia budynków wielorodzinnych;
  
• sieci, przyłącza i instalacje wodociągowe, gazowe, kanalizacyjne, energetyczne i inne.
  

DOM JEDNORODZINNY Z PODDASZEM UŻYTKOWYM

DOM JEDNORODZINNY PARTEROWY

DOM JEDNORODZINNY DWULOKALOWY LUB BLIŹNIAK

Najbardziej popularne miejsca przyrodnicze znajdujące się na terenie gminy Kobylanka, które są warte poznania i zobaczenia.

Jezioro Miedwie, jedno z największych w Polsce, jest najważniejszym atutem gminy Kobylanka. Może poszczycić się najczystszymi i najszerszymi plażami śródlądowymi w województwie. Długość jego linii brzegowej liczy około 39 km. Działalność rekreacyjna skupia się głównie na północnym krańcu jeziora, gdzie brzegi są płaskie, osłonięte drzewostanem parkowym. Jego wspaniałą wizytówką jest amfiteatr w formie wyłaniającego się z wody żagla. To istny raj dla wędkarzy. Cudowne miejsce dla miłośników aktywnego spędzania wolnego czasu, którzy znajdą tu moc atrakcji. W gminie Kobylanka istnieją doskonałe warunki do uprawiania kajakarstwa, nurkowania, żeglarstwa, windsurfingu oraz kitesurfingu. Przede wszystkim zachwyca tu przepiękny krajobraz oraz spokój i cisza na dużych przestrzeniach. Pod wieloma względami jest ono akwenem wyjątkowym. Jego powierzchnia wynosi 3 527 ha, a maksymalna głębokość 43,8 m. Tafla jeziora znajduje się na wysokości 14 m n.p.m. co oznacza, że dno jeziora jest najniżej położonym punktem w Polsce i znajduje się prawie 30 m poniżej poziomu morza. Imponująca jest również całkowita objętość wody jeziora Miedwie, która wynosi blisko 700 mln m³. Do XIII wieku powierzchnia jeziora była jednak znacznie mniejsza od obecnej. Cystersi z Kołbacza podnieśli sztucznie poziom tafli wody o około 2 m za pomocą systemu tam na Płoni. Wody jeziora rozlały się szeroko na okoliczne tereny, a na uzyskanych w ten sposób płyciznach mnisi zakładali olbrzymie poldery z hodowlami ryb. Idąc zatem w wodzie od brzegu, przez długi czas jest płytko. Dopiero w pewnym momencie dno jakby się nagle obrywa na znaczną głębokość. Od 1976 roku stanowi źródło wody pitnej dla Szczecina, który odbiera jej codziennie około 100 tys. m³ Od strony zachodniej, aż do wsi Bielkowo, do jeziora przylega Puszcza Goleniowska. Część wschodnia ma brzegi strome lub bagniste porośnięte trzciną, mniej dostępne dla rekreacji: króluje tu liczne ptactwo wodne.

Park Pamięci położony jest w północno – zachodniej części Morzyczyna na wzgórzu wśród starodrzewu. Cały obszar Parku obejmuje 1,6 ha. Połowa tej przestrzeni to dawny cmentarz ewangelicki. Jeszcze kilka lat wstecz miejsce to przypominało typowy, zarośnięty roślinnością niskopienną i zanieczyszczony śmieciami podmiejski lasek. Mieszkańcy sołectwa Morzyczyn postanowili uporządkować ten teren. Ich inicjatywa zbiegła się z decyzją Gminy o przywróceniu starym poniemieckim cmentarzom powagi stosownej dla tego typu miejsc. Fakt ten stanowi pierwszą fazę programu ochrony dziedzictwa kulturowego Pomorzan. W grudniu 2003roku rozpoczęło się wielkie sprzątanie – zbierano śmieci, wycinano chaszcze i prześwietlano krzewy i drzewa. Wiosną 2004 roku gmina rozpoczęła prace budowlano-porządkowe w porozumienie z konserwatorem zabytków na terenie dawnego cmentarza. Na części nekropolii utworzono Lapidarium. W zachowanym układzie kwater zgromadzono fragmenty płyt cmentarnych oraz nagrobków. Zbudowano skromną kapliczkę, której centralną część tworzy blisko dwumetrowy krzyż odnaleziony w czasie prac porządkowych. Ustawiono ławeczki i posadzono rośliny. Jesienią 2004 roku w Lapidarium zbudowano obiekt przestrzenny – wiklinowy parawan otulający kamienną płytę – na pamiątkę warsztatów plastycznych Łamanie barier-płoty integracyjne. Celem projektu było wspólne budowanie przestrzennych obiektów upamiętniających ważne miejsca starej i nowej wsi, łączących społeczność różnych narodów, kultur i tradycji. Latem 2006 roku przybył nowy element krajobrazu w Parku Pamięci – labirynt utworzony z głazów i kamieni ułożonych w spiralę. Serce labiryntu to siedem głazów z granitową tablicą z napisem: Gdy gaśnie pamięć ludzka nadal mówią kamienie (St. Wyszyński). Później są następne mniejsze dołożone w imieniu pierwszych polskich osadników w Morzyczynie. Spirala może się powiększać przez dokładanie kolejnych kamieni. Każdy może przynieść ich kilka lub choćby jeden – w swoim lub czyimś imieniu. Labirynt jest elementem budowania naszej tożsamości. Poprzez te „kamienie pamięci” uczciliśmy tych, którzy pierwsi budowali tu powojenną rzeczywistość. Ta budowla stanowi kolejny etap (po Lapidarium) uporządkowania i zagospodarowania terenu dawnego cmentarza ewangelickiego. Na uroczystym podsumowaniu zorganizowano wystawę dawnych zdjęć, dokumentów i pamiątek, które zostały zgromadzone w czasie spotkań z pierwszymi osadnikami sołectwa Morzyczyn (obejmującego miejscowości: Zieleniewo, Morzyczyn, Miedwiecko i Zagość). Wystawę wzbogaciły także prace artystyczne rodzimych twórców (obrazy malowane oraz haftowane igłą). Został także wygłoszony wykład na temat małej ojczyzny przez prof. Lucynę Kwiatkowską-Turek z Uniwersytetu Szczecińskiego, która także przygotowała ankiety skierowane do najstarszych mieszkańców sołectwa. Wspólny wysiłek przy pracach porządkowych, organizowaniu wystawy historyczno- socjologicznej oraz spotkania z seniorami Morzyczyna zintegrowały społeczność lokalną biorącą udział w projekcie, a organizatorów zachęciły do kontynuacji dalszych prac.

Wzgórza Bukowe to specjalny obszar ochrony siedlisk o powierzchni 11971,2 ha. Obejmuje teren, cechujący się bardzo zróżnicowaną rzeźbą. Pasmo morenowych wzgórz z najwyższym punktem, górą Bukowiec, różnicami wysokości terenu do 100 m, poprzecinane jest dolinami i wąwozami. Zagłębienia terenu wypełnione są jeziorami i torfowiskami mszarnymi. Wzgórza stanowią lokalny dział wodny. Liczne strumienie odprowadzają wody na zewnątrz obszaru. Obszar ten porośnięty jest lasem, głównie buczyną, a w mniejszym stopniu występują tu łęgi jesionowo- olszowe i jesionowe, dąbrowy oraz olsy. Można też spotkać małe płaty brzezin bagiennych, lasów mieszanych z sosną i bory sosnowe. Z wielu względów lasy te zachowały swój naturalny charakter. Poza siedliskami leśnymi są tu tereny rolne (pola uprawne, użytki zielone i sady) oraz niewielkie naturalne zbiorniki wodne, mszary, murawy napiaskowe i kserotermicze oraz ciepłolubne zarośla. Tak zróżnicowane siedliska są miejscem życia wielu gatunków zwierząt. Wśród płazów spotkać można kumaka nizinnego i traszkę grzebieniastą. Żyje tu wiele ptaków związanych z wodami, takie jak gęś gęgawa, gągoł, zimorodek, bocian biały, czy bączek, a także związanych z lasami i terenami otwartymi, takie jak dzięcioł średni, muchołówka mała, gąsiorek i lerka. Obszar ten jest również siedliskiem, między innymi wydry oraz nietoperzy mopka, nocka Bechsteina i nocka dużego.

Zespół przyrodniczo-krajobrazowy Torfowisko ReptowoTorfowisko Reptowo, zaliczane do torfowisk bałtyckich. Położone jest na południowym krańcu Puszczy Goleniowskiej i należy do jednego z największych obiektów tego typu na Pomorzu. Zespół przyrodniczo-krajobrazowy został utworzony w 2007 roku, chroni pozostałości dużego torfowiska wysokiego Reptowo. Powierzchnia terenu chronionego wynosi 462,09 ha. Obejmuje obszar ok. 10 km 2 , który to w przeważającej części wyłączony jest z prowadzenia gospodarki leśnej. Szata roślinna torfowiska zróżnicowana jest w zależności od dostępności wody. W miejscach przesuszonych zlokalizowane są zbiorowiska zdegradowanego boru bagiennego, budowane w warstwie drzew przez sosnę zwyczajną Pinus sylvestris z domieszką brzozy omszonej Betula pubescens. W runie często występują płaty widłaka jałowcowatego Lycopodium annotinum. W miejscach bardziej wilgotnych, gdzie od jesieni do późnej wiosny poziom wody gruntowej sięga powierzchni podłoża, wykształciły się fitocenozy, w których dominuje brzoza omszona, z torfowcami i wełnianką w run

najciekawsze miejsca historyczno kulturowe na terenie gminy Kobylanka

Kościół w Kunowie

Po środku wsi Kunowo wznosi się późnogotycki kościół pw. MP Królowej Polski. Zbudowany został z kamienia polnego i cegły w XV wieku, z wieżą dostawioną w 1582 roku. Wewnątrz świątyni znajdują się cenne przedmioty barokowe: ołtarz z wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego zdobiony ornamentami roślinnymi, ambona z baldachimem z 1714 roku pokryta malowidłami, przedstawiającymi postacie biblijne oraz sceny z życia Chrystusa, sakramentarium z kutą kratą i dębowymi drzwiczkami, na których znajduje się niezwykły, malowany temperą, późnogotycki obraz Chrystusa Boleściwego. Emporę chórową i strop świątyni zdobią sztukaterie. W posadzce prezbiterium wmurowane są trzy płyty nagrobne. Kościół i dawny cmentarz otacza mur kamienno – ceglany. Z zabudowy murowanej do dziś przetrwały jedynie kościoły, choć i tego typu budowle w kilku przypadkach zniknęły z powierzchni ziemi. Między innymi zachował się kościół w Kunowie. W czasach średniowiecza kościoły tworzyły zwartą grupę mającą wiele cech wspólnych: zbudowane były z jednakowego budulca, jakim był nieobrobiony kamień granitowy i cegła używana do budowy ościeży portali, okien, gzymsów, szczytów i górnych kondygnacji wież, założone były na identycznych rzutach, tworzyły je prostokątne nawy bez wyodrębnionych prezbiteriów z wieżami przy fasadach zachodnich, szerokie wieże zakończone były blankami i zwieńczone smukłymi stożkowymi hełmami, elewacje dzieliły blendy i wąskie okienka ostrołukowe. Wszystkie opisane wyżej cechy charakterystyczne dla budownictwa późnogotyckiego określają czad powstania grupy świątyń na schyłek XV lub początek wieku XVI.

Lapidarium w Kobylance

Lapidarium w Kobylance jest unikatowym obiektem urządzonym na terenie starego ewangelickiego cmentarza. Zaczęto je organizować w latach 1988 – 1990. Cmentarz ten po zamknięciu go w 1961 roku, częściowo został zajęty pod budowę obiektów magazynowych, a pozostałą powierzchnię przeznaczono na park przy ul. Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Do utworzenia lapidarium w Kobylance zakwalifikowano ponad 500 elementów do wykorzystania z wielu nieczynnych cmentarzy. Dotychczas odtworzono ogrodzenie, zwieziono i zainstalowano: 80 krzyży żeliwnych, 6 kompletnych ogrodzeń żeliwnych, 6 głazów nagrobnych, 3 krzyże z nagrobków dziecięcych, 8 płyt nagrobnych dziecięcych. Wykonano prace konserwatorskie. Planowane zamierzenia zrealizowano tylko częściowo ze względu na ograniczone fundusze przeznaczone na ten cel.

Plac Zgody w Kobylance

Plac Zgody znajduje się w Kobylance w bezpośrednim sąsiedztwie pomnikowej lipy. W centrum placu stoi fontanna. Jej woda, skrapiając nieustannie drzewko, ma symbolizować ciągłość idei zgody i pojednania. Wokół ustawiono 10 misternie obrobionych płyt kamiennych z wyrytymi informacjami o najważniejszych wsiach gminy. Reprezentują one 10 sołectw. Stoją na straży pokoju. Inicjatywa tej idei wyszła od samych mieszkańców gminy Kobylanka. Całość jest gustownie zaaranżowana na wzór celtyckiego kromlechu, podobnego do tego najsłynniejszego w Stonehenge.

Lipa – Wieniec Zgody

Lipa Wieniec Zgody jest pięknym symbolem zwycięstwa rozumu nad zawiścią. Jej historia związana jest z konfliktem, który z czasem przerodził się w prawdziwą wojnę między zwaśnionymi miastami: Stargardem i Szczecinem. W średniowieczu bowiem Stargard bardzo szybko bogacił się na handlu towarami spławianymi Iną w kierunku morza. Wielką ochotę na część tych zysków miał również Szczecin, do którego należał teren ujścia Iny do Odry. Poza

tym Stargard nie należał wówczas do Księstwa Szczecińskiego. Mieszkańcy Szczecina, nie mogąc znieść widoku nieopodatkowanych barek płynących do Inoujścia, postanowili w końcu działać. Szczecinianie na różne sposoby utrudniali drogę stargardzianom jednak bezskutecznie. Ostatecznie zagrodzili statkom drogę ciężkimi łańcuchami zawieszonymi w poprzek Iny. Mieszkańcy Stargardu, po zgłoszonej skardze, otrzymali jednak zgodę od księcia na zdjęcie łańcuchów, które do dziś wiszą na Bramie Młyńskiej w ich mieście. Ten gest został przeniesiony z czasów starożytnych, gdy zbroję pokonanego dowódcy wieszano na bramach Rzymu, aby dodatkowo upokorzyć pokonanych. To oczywiście dodatkowo rozzłościło szczecinian, którzy rozpoczęli ataki zbrojne na dobra stargardzkie. Tak rozpoczęła się wojna. Dopiero książę Otto III namówił obie strony konfliktu do zgody. Pokój nastał w 1460 roku, a na znak tego pouczającego zwycięstwa rozumu nad zawiścią, w Kobylance, burmistrzowie Szczecina i Stargardu zasadzili wspólnie lipę, którą nazwano później Wieńcem Zgody. Lipa ta rośnie do dziś i jest dumnym symbolem gminy Kobylanka. Jest jednocześnie jednym z najważniejszych pomników przyrody i drzew pamiątkowych Pomorza. Od tamtych wydarzeń oba miasta żyły już we względnej zgodzie, ale na wszelki wypadek co sto lat sadzona była uroczyście w Kobylance kolejna lipa. W sumie sadzono już ich 6. Niestety ostatnia, posadzona w 1960 roku uschła.

Promenada nad Miedwiem

Centralnym punktem Promenady jest amfiteatr zbudowany według bardzo śmiałego projektu, który jest częściowo zatopiony w wodach jeziora. Przykrywający całą konstrukcję dach ma postać potężnego żagla wygiętego przez wiatr. Wzdłuż brzegu zbudowano oświetlone ścieżki spacerowe i rowerowe, plac zabaw i skatepark. W głąb jeziora biegnie też piękne molo z urokliwą, zadaszoną werandą. Mieści się tu Park Przyrody, który ma charakter przyrodniczej ścieżki edukacyjnej. To setki metrów drewnianych pomostów wijących się malowniczo raz na brzegu, raz nad taflą jeziora. Dodatkową atrakcją są mosiężne tablice z ciekawostkami na temat osobliwości przyrodniczych jeziora. Od maja do czerwca każdego roku amfiteatr i cała Promenada są areną wielu imprez kulturalnych i sportowych na najwyższym poziomie. Niejednokrotnie zapraszani są tu znani i wybitni

artyści.

link do strony Stowarzyszenia WIR

link do wirtualnego przewodnika turystycznego powiatu stargardzkiego

adres

ul. Lipowa 16,

73-108 Kobylanka

tel

+48 669 694 470

Email

na.prabucka@gmail.com